اینترنت (به انگلیسی: Internet) (مخفف interconnected network شبکه به هم پیوسته) را باید بزرگ‌ترین سامانه ای دانست که تاکنون به دست انسان طراحی، مهندسی و اجرا شده‌است. ریشهٔ این شبکهٔ عظیم جهانی به دهه 1960بازمی‌گردد که سازمان‌های نظامی ایالات متحده امریکا برای انجام پروژه‌های تحقیقاتی برای ساخت شبکه‌ای مستحکم، توزیع شده و باتحمل خطا سرمایه‌گذاری نمودند. این پژوهش به همراه دوره‌ای از سرمایه‌گذاری شخصی بنیاد ملی علوم امریکا برای ایجاد یکستون فقرات اینترنت جدید، سبب شد تا مشارکت‌های جهانی آغاز گردد و از اواسط دههٔ 1990، اینترنت به صورت یک شبکهٔ همگانی و جهان‌شمول در بیاید.
از آنجا که از دید طراحان پروکتل دروازه مرزی اینترنت مجموعه‌ای از سامانه‌های خودگردان است. اینترنت در ایران را از نظر فنی می‌توان مجموعه سامانه های خودگردان ایرانی و با مدیریت ایرانی تعریف کرد. اما این عبارت در این مقاله کلیهٔ جنبه‌های مرتبط به ایجاد، توسعه و استفاده از شبکه های رایانه ای تحت مجموعه پروکتل اینترنت در ایران که آن را از اینترنت به معنای عام مشخص و متمایز می‌کند و شامل امور فنی، ساختارهای حقوقی و اداری، دسترسی، خدمات، کاربری و نیز آثار و چالش‌های ناشی از آن میشود نیز اطلاق می‌گردد. تجربه کاربری کاربران اینترنت در ایران و وبگاه‌هایی که در ایران پربازدیدتر هستند به صورت متقابل به ساختار و ماهیت اینترنت ایران شکل داده و از آن تأثیر می‌پذیرند.
اینترنت در ایران در سطح جامعه اکثراً محدود به وب‌گردی و ارتباطات راه‌دور و در دانشگاه‌ها تحقیقات علمی است و تجارت الکترونیک به علت نبود زیرساخت‌ها و قوانین لازم در سطح محدودی ارائه می‌گردد. اما تحقیقات جدید نشان می‌دهد که تجارت الکترونیکی و وبگاه‌های تجاری ایران در سطح منطقه پربازدیدتر از کشورهای همسایه هستند.
درباره این سایت